I AM TIP ฉันเองยัยนิรันดรน์ !

ฉันว่าตอนแรกมันก็แค่แมวหายนั้นแหละ แต่พอไปๆมาๆมันไม่ได้มีแค่แมวนะสิที่หายไป ไหนจะตัวหมากแปลกๆที่หายไปจากพิพิธภัณฑ์กลางเมือง แล้วก็ยังมีศพที่ถูกพบในสภาพไม่สมประกอบ ไม่ว่าจะด้วยการตัดแขนทั้งสองข้างของเหยื่อหรือแม้แต่การตัดคอเหยื่อจนขาดออกจากบ่า มันคือการฆ่าไม่เลือกหรือเป็นความจงใจในการเลือกเหยื่อของฆาตกรกันแน่            

---

"แมวหายหรอเจ้"                                                                                                                   
"ใช่สิ" เจ้ใหญ่ตอบหน้าตาเฉย                                                                                                       
"มันติดสัดหรือเปล่า เดี่ยวก็คงกลับมาเองแหละ" ฉันพยายามตั้งข้อสังเกต                                                    
"จุ๊ๆ ทิพยจันทร์" เจ้มักจะเรียกฉันแบบนี้เสมอเวลาที่ฉันดูเหมือนจะยังไม่เข้าใจอะไร แต่ฉันไม่ได้ชื่อทิพยจันทร์ไงเล่า!       
"แมวมันอาจจะกลับมาเองก็จริง แต่ถ้าเราตามหาแมวเจอก่อนที่มันจะกลับมา เราจะได้เงินไง แต่ถ้าเราช้าเราก็จะอดได้ตังค์ไงจ้ะทิพยจันทร์"                                                                                                                        

---

“ลุงคิดว่าโดนคนฆ่าหรอ”
“ใช่นะสิ ได้ยินมาว่าศพโดนตัดแขนด้วย”                                                                                              
“น่ากลัวจังเลยนะลุง"                                                                                                                     
“ใช่ไหมล่ะ คนสมัยนี้น่ากลัวกันจริงๆ”